Η κυκλαδική τέχνη φθάνει στην ωριμότητά της κατά την Πρωτοκυκλαδική ΙΙ περίοδο (2700-2400/2300 π.Χ.) με τη δημιουργία του χαρακτηριστικού τύπου ειδωλίου που θα κυριαρχήσει για τους επόμενους πέντε αιώνες. Ο τύπος αυτός αποκαλείται «κανονικός», επειδή χαρακτηρίζεται από σταθερούς μορφολογικούς κανόνες και καλλιτεχνικές συμβάσεις, όπως τα διπλωμένα χέρια πάνω από την κοιλιά (με το αριστερό πάντα πάνω από το δεξί), τα ελαφρώς λυγισμένα γόνατα, την κλίση της κεφαλής προς τα πίσω και τα ανασηκωμένα πέλματα. Στην πλειονότητά τους, τα κανονικά ειδώλια αποδίδουν γυμνές γυναικείες μορφές, που, αρκετοί μελετητές, ερμηνεύουν ως γονιμικές ή χθόνιες θεότητες. Το θέμα της ερμηνείας, πάντως, είναι πολύπλοκο και συνδέεται άμεσα με τη χρήση των ειδωλίων: ορισμένοι ερευνητές δίνουν έμφαση στη συχνή ανεύρεσή τους σε τάφους και τα ερμηνεύουν ως αποτροπαϊκές εικόνες, υποκατάστατα θυσιών, συνοδούς των νεκρών ή αντικείμενα δηλωτικά κοινωνικού κύρους, ενώ άλλοι υποστηρίζουν τη λατρευτική τους χρήση και τα θεωρούν αναθήματα που απεικονίζουν τους πιστούς. Το μάρμαρο αποτελούσε το κατ' εξοχήν υλικό για την κατασκευή των Κυκλαδικών ειδωλίων. Η χρήση άλλων υλικών, όπως ο σκουρόχρωμος λίθος στο συγκεκριμένο παράδειγμα, ήταν εξαιρετικά περιορισμένη. Γνωρίζουμε ειδώλια από πράσινους και μαύρους λίθους, ασβεστόλιθο, ελαφρόπετρα, λευκό τόφφο, σχιστόλιθο, πράσινο στεατίτη, όστρεο, οστό, ελεφαντόδοντο, πυριτόλιθο, μόλυβδο, χαλκό και πηλό, ενώ υποθέτουμε πως υπήρχαν επίσης και ειδώλια από ξύλο, αν και κανένα παράδειγμα του είδους δεν έχει σωθεί. Η χρήση των υλικών αυτών ενδέχεται να οφείλεται στην έλλειψη καλής ποιότητας μαρμάρου σε κάποιες περιοχές ή στη μεγαλύτερη εξοικείωση των ντόπιων τεχνιτών με άλλα υλικά.