Τα σταυρόσχημα ειδώλια αποτελούν τις πιο ενδιαφέρουσες δημιουργίες των Κύπριων λιθοξόων της Χαλκολιθικής περιόδου (3900-2500 π.Χ.). Θεωρούνται εξελικτικοί τύποι των νεολιθικών σχηματικών ειδωλίων. Τα περισσότερα είναι σμιλεμένα σε πικρόλιθο, αλλά υπάρχουν παραδείγματα και σε σκληρότερους λίθους, όπως ο διαβάσης και ο στεατίτης. Κατά κανόνα αποδίδονται με τρόπο σχηματικό, με η χωρίς ανατομικά χαρακτηριστικά, μικρή κεφαλή πάνω σε μακρύ λαιμό, χέρια σε έκταση και γόνατα λυγισμένα σε στάση βαθέος καθίσματος, που ενδεχομένως συμβολίζει στάση τοκετού. Μεγάλος αριθμός πικρολιθικών ειδωλίων έχει βρεθεί σε τάφους και μπορεί να συνδέονται με δοξασίες συναφείς με τις αντιλήψεις περί μεταθανάτιας ζωής. Δεν λείπουν όμως τα παραδείγματα σε οικιστικά σύνολα, γεγονός που υποδηλώνει ότι η χρήση τους δεν ήταν αποκλειστικά ταφική, αλλά συνδεόταν με τελετουργίες σχετικές με τη γονιμότητα. Για την αινιγματική διακόσμηση στο στήθος και τα χέρια που έχει το συγκεκριμένο ειδώλιο, έχει ερμηνευθεί ότι αποδίδει κάποιο ύφασμα ή ζώνη με μαγική ιδιότητα που φορούσαν κατά τον τοκετό. Το ύφασμα ή σχοινί πρέπει να λειτουργούσε ως βοηθητικό εξάρτημα στο οποίο στηριζόταν η γυναίκα κατά την διαδικασία του τοκετού, ανακουφίζοντας το σώμα της από το βάρος. Ενδεχομένως, ένα τόσο σημαντικό υφασμάτινο λουρί θα βρισκόταν στερεωμένο σε συγκεκριμένο σημείο σε ειδικά διαμορφωμένο κοινόχρηστο χώρο της κοινότητας, όπου λάβαινε χώρα ο τοκετός.