Figurine
Χρονολόγηση2000-1700 π.Χ.
Date
2000-1700 BC
MediumΥπόλευκος-κιτρινωπός πηλός με πολλές σκουρόχρωμες προσμίξεις
Medium
Off-white-yellowish clay with many dark inclusions
Dimensions9.2εκ. × 5εκ.
Dimensions
9.2 × 5 cm
ClassificationΠήλινα
Classification
Ceramics / Figurines
Αριθμός ΑντικειμένουΝΓ0117
Object Number
NΓ0117
ΠερίοδοςΜέση Εποχή του Χαλκού
Period
ΠεριγραφήΕιδώλιο ανδρικής μορφής με τα χέρια διπλωμένα μπροστά στο στήθος, σε στάση δέησης. Η μορφή έχει περίτεχνη κόμμωση (διατηρούνται οι πλόκαμοι στο πίσω μέρος της κεφαλής) και φορά περίζωμα σε σχήμα κοντής «φούστας» που συγκρατείται από ζώνη. Ίχνη ερυθρωπού χρώματος διακρίνονται σε διάφορα σημεία του προσώπου και του σώματος. Δεν σώζονται το αριστερό χέρι και τα πόδια του ειδωλίου.Middle Helladic period
Description
Further InformationFigurine of a male holding his hands upon the chest in the gesture of worship It has an elaborate hairstyle (long hair locks are preserved on the back side of the head) and wears an apron in the form of a short "skirt", suspended by a girdle. The figurine preserves extensive traces of reddish colour on the face and body. Left hand and lower limbs are missing.
Handmade clay figurines were the most common type of votive offering in Minoan peak-sanctuaries, open-air places of worship on the summit of hills or mountains. This figurine may well have come from a peak sanctuary, too. During the Protoplatial or Old Palace period (1900-1700 BC), worship in the peak-sanctuaries had a strong folk character. Apart from figurines in the pose of worshippers, the devotees offered to the deity clay models of animals, possibly as substitutes for actual sacrifices. Frequently, they offered also models of individual parts of the body (legs, arms, palms, etc.), which presumably begged a cure.
Τα πήλινα χειροποίητα ειδώλια ήταν το συνηθέστερο είδος προσφοράς στα μινωικά Ιερά Κορυφής, υπαίθριους λατρευτικούς χώρους σε κορυφές λόφων ή βουνών. Είναι εξαιρετικά πιθανόν ότι και το συγκεκριμένο παράδειγμα προέρχεται από κάποιο Ιερό Κορυφής. Κατά την Παλαιοανακτορική περίοδο (1900-1700 π.Χ.), η λατρεία στα Ιερά Κορυφής είχε έντονα λαϊκό χαρακτήρα. Εκτός από τον τύπο του λατρευτή, οι πιστοί ανέθεταν στη λατρευόμενη θεότητα πήλινα ομοιώματα ζώων, ενδεχομένως ως υποκατάστατα πραγματικών σφαγίων. Συχνά επίσης ανέθεταν και ανεξάρτητα ομοιώματα μελών του σώματος, που προφανώς έπασχαν και έχρηζαν θεραπείας.
