Ήδη από την Ύστερη Γεωμετρική (760-700 π.Χ.) ή την Πρώιμη Αρχαϊκή περίοδο (700-610 π.Χ.), πολλά κέντρα του Αιγαίου παράγουν πίθους με ανάγλυφη διακόσμηση, οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως αποθηκευτικά σκεύη σε οικίες και ιερά ή για ταφές. Πίθοι ακέραιοι με παρόμοια διακόσμηση έχουν βρεθεί σε πολλές θέσεις της Κρήτης (Φαιστός, Κνωσός). Οι πίθοι, που συνήθως φθάνουν σε ύψος το 1,50 μ., πλάθονταν σε χωριστά κομμάτια που ενώνονταν στη συνέχεια, ενώ για περαιτέρω ενίσχυση στα σημεία ένωσης προστίθενται ανάγλυφοι δακτύλιοι. Η διακόσμηση επικεντρώνεται στον λαιμό και τον ώμο, όπου υπάρχουν ανάγλυφες παραστάσεις συνήθως ζώων (σφίγγες, γρύπες, βόδια, άλογα) και σπανιότερα ανθρώπων. Οι Σφίγγες, όρθιες ή καθιστές, αποτελούν ένα από τα πλέον δημοφιλή διακοσμητικά θέματα ανατολικής προέλευσης. Η τεχνική με τις ανάγλυφες επίθετες μορφές, κατασκευασμένες σε μήτρα, εισήχθη επίσης από την Ανατολή και χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα για την κατασκευή πήλινων αναθηματικών πλακιδίων, ενώ η χρήση έντυπης, εγχάρακτης και ανάγλυφης διακόσμησης συνδέει τους πίθους αυτούς με τα σύγχρονά τους μεταλλικά σκεύη.