Figurine
Χρονολόγησηπερ. 300 π.Χ.
Date
ca. 300 BC
MediumΠηλός
Medium
Clay
Dimensions17εκ.
Dimensions
17 cm
ClassificationΠήλινα
Classification
Ceramics / Figurines
Αριθμός ΑντικειμένουΑΑ0052
Object Number
ΑΑ0052
ΠερίοδοςΕλληνιστική περίοδος
Period
ΠεριγραφήΕιδώλιο γυναικείας μορφής στον τύπο της «Ταναγραίας». Το κεφάλι της στρέφεται ελαφρώς προς τα αριστερά. Φορά χιτώνα και ιμάτιο (πανωφόρι), που καλύπτει το κεφάλι και τα χέρια της. Τα όμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου της διακρίνονται καθαρά. Στην πίσω όψη του ειδωλίου υπάρχει οπή εξαερισμού (για την αποφυγή σκασιμάτων κατά το ψήσιμο).Hellenistic period
Description
Further InformationFemale figurine of the "Tanagra" type. Her head is turned slightly to the left. She wears a chiton and a himation (overcoat) which muffles her head and her hands. Her beautiful facial features are clearly visible. On the back of the figurine there is a ventilation hole (to prevent cracks during firing).
"Tanagra" type figurines were thus named because hundreds of them were discovered in the cemeteries of Tanagra in Boeotia in the 19th century. They seem to represent mortal women. This figurine type dates to the Hellenistic period, from the second half of the 4th until the 1st c. BC. The sophisticated pose of the figurine, the sweet face and the tightly wound garment with its dense folds are elements that refer to the works of the great sculpture of the 4th c. BC and the shift towards naturalism observed during this period. By that time, artists started to move away from the idealism of the Classical period (490/480-323 BC) and turned to the portrayal of figures with individualized features that could convey their inner world. This, in combination with the improved social position of women in the Hellenistic period (323-31 BC), brought about a new ideal of female beauty which was more focused on sensuality.
Η ονομασία «Ταναγραίες» οφείλεται στην ανεύρεση πληθώρας παρόμοιων ειδωλίων στα νεκροταφεία της βοιωτικής Τανάγρας τον 19ο αιώνα. Οι «Ταναγραίες» απεικόνιζαν μάλλον θνητές γυναίκες. Πρόκειται για τύπο ειδωλίων της Ελληνιστικής περιόδου που χρονολογείται από τα μέσα ή τα τέλη του 4ου αι. π.Χ. έως και τον 1ο αι. π.Χ. Η εξεζητημένη στάση του ειδωλίου, το γλυκό πρόσωπο και το σφιχτοτυλιγμένο ένδυμα με τις πυκνές πτυχές αποτελούν στοιχεία που παραπέμπουν σε έργα της μεγάλης πλαστικής του 4ου αι. π.Χ. και στη στροφή που παρατηρείται την περίοδο αυτή προς τη φυσιοκρατία. Η τάση των καλλιτεχνών να εγκαταλείψουν τον ιδεαλισμό της Κλασικής περιόδου (490/480-323 π.Χ.) και να αφοσιωθούν στην απόδοση του εσωτερικού κόσμου των απλών ανθρώπων, σε συνδυασμό με τη γενικότερη βελτίωση της κοινωνικής θέσης της γυναίκας κατά την Ελληνιστική περίοδο (323-31 π.Χ.), οδήγησαν στην επικράτηση ενός νέου, πιο αισθησιακού, προτύπου γυναικείας ομορφιάς.
