Amphoriskos

Expand

Images(3)

Χρονολόγηση1ος αι. μ.Χ.

Date

1st c. AD

MediumΦυσητό διάφανο γυαλί, σκοτεινόχρωμο γαλάζιο

Medium

Blown, transparent glass, dark blue

Dimensions6.4εκ. × 2.1εκ.

Dimensions 6.4 × 2.1 cm

ClassificationΓυάλινα

Classification Vases

Αριθμός ΑντικειμένουΝΓ0239

Object Number

ΝΓ0239

ΠερίοδοςΡωμαϊκή περίοδος

Period

Roman period

ΠεριγραφήΟ αμφορίσκος (αρωματοδοχείο) έχει λαβές που έχουν κατασκευαστεί χωριστά από σκούρο γαλάζιο γυαλί.

Description

The handles of amphoriskos (small amphora as perfume vase) have been made separately of dark blue glass and attached later to the vessel.

Further Information

This type of vessel first appears in the 1st c. AD and continues until the 4th c. AD. The invention of the glass blowing technique revolutionized glass industry, reduced production costs and made glass objects available to wider social strata. The technique has not really changed until today. The glassmaker used a heated metallic tube (the blowpipe) on which rolled a mass of glass. He blew the glass into a bubble, which he could shape in various shapes, always rotating the glass. Then, he used a rod to detach the blowpipe. The details of the vessel (e.g. the rim) and additional elements (e.g. handles) were attached separately. Finally, the rod was removed, and the glass was left to cool out. In order to avoid cracks or breakage, the cooling of the glass took place into special kilns, known as "annealing ovens", where temperature could be controlled.

Δημόσιες Πληροφορίες

Ο συγκεκριμένος τύπος αγγείου ανάγεται στον 1ο αι. μ.Χ., συνέχισε όμως να παράγεται έως τον 4ο αι. μ.Χ. Η τεχνική του φυσητού γυαλιού, η οποία έφερε πραγματική επανάσταση στην υαλουργία και συνέβαλε αποφασιστικά στην ευρύτατη διάδοσή της, είναι η ίδια που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Κατά τη διαδικασία παρασκευής του φυσητού γυαλιού, ο υαλουργός χρησιμοποιούσε έναν θερμό μεταλλικό σωλήνα γύρω από τον οποίο τύλιγε λιωμένο γυαλί. Έπειτα φυσούσε μέσα από το σωλήνα αυτόν (τον φυσητήρα) και σχημάτιζε μια φούσκα γυαλιού, την οποία μπορούσε να μορφοποιήσει χρησιμοποιώντας περιστροφική κίνηση. Μετά αποσπούσε τον σωλήνα με τη βοήθεια μιας άλλης ράβδου. Σχημάτιζε τα επιμέρους στοιχεία του αγγείου, όπως τον λαιμό, και τοποθετούσε τα επιπρόσθετα μέρη, όπως οι λαβές. Τέλος, η ράβδος απομακρυνόταν και το αγγείο έπρεπε να ψυχθεί. Για την αποφυγή ραγισμάτων ή σπασιμάτων, η ψύξη του γυαλιού γινόταν σε ειδικούς κλιβάνους, τους λεγόμενους «φούρνους ανόπτησης», οι οποίοι έδιναν τη δυνατότητα ελεγχόμενης ψύξης.