Grave stele
Χρονολόγησητέλη 4ου αι. π.Χ.
Date
late 4th c. BC
MediumΜάρμαρο χονδρόκοκκο
Medium
Coarse-grained marble
Dimensions54εκ. × 26.2εκ.
Dimensions
54 cm
ClassificationΛίθινα
Classification
Stonework / Plastic
Αριθμός ΑντικειμένουΝΓ0552
Object Number
ΝΓ0552
ΠερίοδοςΚλασική περίοδος
Period
ΠεριγραφήΕπιτάφια στήλη, νησιωτικού πιθανώς εργαστηρίου, του ύστερου 4ου αι. π.Χ. Η παράσταση έχει αποδοθεί σε χαμηλό ανάγλυφο μέσα σε πλαίσιο και περιλαμβάνει μία νεαρή γυναικεία μορφή που στέκεται όρθια και αποχαιρετά μια καθιστή γηραιότερη γυναίκα σε σκηνή «δεξίωσης» (ανταλλάσσουν χειραψία με το δεξί χέρι).Classical period
Description
Further InformationGrave stele of the late 4th c. BC, probably made in an island workshop. The scene in low relief, includes a young standing woman who holds the hand of an older seated female- the "dexiosis"(exchange a handshake with the right hand).
This type of scene, known as the "dexiosis" (valediction), was very popular in the Classical period. Apparently it represented the valediction of the dead (the seated figures) by their relatives (the standing figures). The "dexiosis" was the most popular iconographic subject in Attic grave reliefs after 430 BC, when the production of such stelai resumed after the ban on erecting sumptuous funerary monuments imposed by Kleisthenes in 508/7 BC. It is considered to symbolize the valediction of the dead by their relatives, or perhaps the reunion in the Nether World of those whom death had parted. The fact that the seated figures are usually elderly and the standing ones younger makes the former hypothesis the more plausible. Some scholars maintain that this particular subject was chosen to confirm the family ties between the figures portrayed and to emphasize kinship at a time when Athenian citizenship, (as this was defined in the time of Pericles) was granted only to those having both their parents Athenians.
Οι παραστάσεις αυτού του τύπου, που είναι γνωστές ως σκηνές «δεξίωσης», είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στην πλαστική της Κλασικής περιόδου και συμβολίζουν τον αποχαιρετισμό του νεκρού (που απεικονίζεται καθιστός συνήθως), να χαιρετά μία όρθια συγγενική μορφή. Η δεξίωση αποτελεί το επικρατέστερο εικονογραφικό θέμα των αττικών επιτάφιων ανάγλυφων από το 430 π.Χ. κι έπειτα, όταν ξαναρχίζει η παραγωγή τους μετά την απαγόρευση ανέγερσης πολυτελών επιτάφιων μνημείων που επέβαλε ο Κλεισθένης το 508/7 π.Χ. Θεωρείται ότι συμβολίζει τον αποχαιρετισμό του νεκρού από τους συγγενείς ή, ίσως, το σμίξιμο στον άλλο κόσμο όσων είχε χωρίσει ο θάνατος. Το γεγονός ότι οι καθιστές μορφές είναι συνήθως γερασμένες και οι όρθιες νεαρότερες καθιστά πιθανότερη την πρώτη εκδοχή. Κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν, μάλιστα, πως η επιλογή του συγκεκριμένου θέματος είχε ως στόχο την επιβεβαίωση των οικογενειακών δεσμών μεταξύ των εικονιζόμενων και συνδέουν τη συχνότητα με την οποία εμφανίζονται σκηνές δεξιώσεως στην Αττική με τη σημασία της καταγωγής για τη διατήρηση του δικαιώματος του Αθηναίου πολίτη, όπως αυτή καθορίστηκε την εποχή του Περικλή (πολίτης εθεωρείτο μόνον όποιος είχε και τους δύο γονείς Αθηναίους).
ACTIVITIES
Discover More
