Τα ιχθυοπινάκια, δημοφιλή αγγεία στην αρχαιότητα, διακρίνονται για το σχήμα τους και για τις ιδιαίτερα εντυπωσιακές παραστάσεις ιχθύων και άλλων θαλάσσιων όντων στην επιφάνειά τους. Λόγω της διακόσμησής τους θεωρήθηκαν επιτραπέζια σκεύη που τα χρησιμοποιούσαν στο σερβίρισμα ψαριού, ενώ η βάθυνση στο κέντρο του αγγείου πιθανώς χρησίμευε για τη συγκέντρωση των υγρών του ψαριού ή του «γάρου», δηλαδή της συνοδευτικής σάλτσας. Ωστόσο, τα αρχαιολογικά δεδομένα οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο κυρίως για ταφικά αγγεία. Επειδή το σχήμα του σκεύους με την κεντρική κοίλανση θυμίζει τις σπονδικές φιάλες των αρχαϊκών και των κλασικών χρόνων, και η πλειονότητά τους εντοπίστηκε σε τάφους, θεωρήθηκε ότι τα αγγεία αυτά χρησιμοποιούνταν για την τέλεση νεκρόδειπνων. Το σχήμα ανάγεται σε πρότυπα του τέλους του 6ου ή των αρχών του 5ου αι. π.Χ., ενώ η παραγωγή μελαμβαφών και ερυθρόμορφων ιχθυοπινακίων τοποθετείται γύρω στα τέλη του 5ου ή τις αρχές του 4ου αι. π.Χ. Τα σκεύη αυτά γνώρισαν ιδιαίτερη διάδοση στη Σικελία και την Κάτω Ιταλία, κυρίως κατά το διάστημα 350-320 π.Χ. Το σκεύος που παρουσιάζεται εδώ έχει αποδοθεί σε εργαστήριο της Απουλίας.