Ειδώλια σανιδόμορφων καθιστών μορφών με πτηνόμορφο κεφάλι έχουν βρεθεί σε πολλές περιοχές και ο τύπος είναι ιδιαίτερα αγαπητός στα κοροπλαστικά εργαστήρια του ελλαδικού χώρου διατηρώντας πάντα και κάποιες μορφολογικές διαφορές ανάλογα με το εργαστήριο προέλευσής τους (βοιωτικό, αττικό, αργειακό, κορινθιακό και λακωνικό). Πρόκειται για καθιστές γυναικείες μορφές με κοινό τους γνώρισμα το επίπεδο σώμα, τον ψηλό λαιμό, την σχηματική απόδοση των βραχιόνων και κυρίως το πτηνόμορφο πρόσωπο, το οποίο πλάθεται ως συνήθως με τον δείκτη και τον αντίχειρα. Λευκό επίχρισμα καλύπτει συχνά τα ειδώλια. Σε αυτό το επίχρισμα ζωγραφίζονταν με μελανό, ερυθρό και με κίτρινο χρώμα (μετά τα μέσα του 6ου αι. π.Χ.), τα μοτίβα του ενδύματος ή επισημαίνονταν τα κοσμήματα, ο πόλος, η κόμη και τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Η παραγωγή τους καλύπτει μια μεγάλη χρονική περίοδο από τον πρώιμο 7ο έως τον 5ο αι. π.Χ. ενώ στα μέσα του 6ου αι. π.Χ. εμφανίζεται η χρήση της μήτρας, αρχικά στη διαμόρφωση της κεφαλής και αργότερα στο σύνολο του ειδωλίου. Η παρουσία των ειδωλίων αυτών σε τάφους ως κτερισμάτων αλλά και ως αναθήματα σε ιερά φανερώνει ότι πρόκειται για αναθήματα ευρείας παραγωγής που απευθύνονται στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματά της εποχής, χωρίς ωστόσο να γίνεται εύκολα αντιληπτή η διάκριση αν το ανάθημα απεικονίζει τον αναθέτη ή τη θεότητα.