Fragment of a grave stele
Χρονολόγησητέλη 4ου π.Χ.αι.
Date
late 4th c. BC
MediumΜάρμαρο λευκό
Medium
White marble
Dimensions20εκ. × 8εκ.
Dimensions
20 cm
ClassificationΛίθινα
Classification
Stonework / Plastic
Αριθμός ΑντικειμένουΚΠ0137
Object Number
ΚΠ0137
ΠερίοδοςΚλασική περίοδος
Period
ΠεριγραφήΤο εικονιζόμενο θραύσμα με ανάγλυφη παράσταση χειραψίας προέρχεται από αττική επιτάφια στήλη με σκηνή δεξιώσεως. Οι σκηνές αυτές απεικονίζουν τον νεκρό, συνήθως καθιστό αλλά ενίοτε και όρθιο, να χαιρετά μια όρθια συγγενική μορφή. Συχνά υπάρχει και ένα τρίτο ιστάμενο πρόσωπο πίσω ή ανάμεσά τους.Classical period
Description
Further InformationThe fragment of a relief with representation of a handshake comes from an Attic grave stele with a scene of "dexiosis" (valediction). Such scenes depict the deceased, usually seated but sometimes standing, to whom a standing relative bids farewell, Sometimes, there is a third standing figure, behind or between them.
The "dexiosis" was the commonest iconographic subject in Attic grave reliefs after 430 BC, when the production of such stelai resumed after the ban on erecting sumptuous funerary monuments imposed by Kleisthenes in 508/7 BC. It is considered to symbolize the valediction of the dead by their relatives, or perhaps the reunion in the Nether World of those whom death had parted. The fact that the seated figures are usually elderly and the standing ones younger makes the former hypothesis the more plausible. Some scholars maintain that this particular subject was chosen to confirm the family ties between the figures portrayed and to emphasize kinship at a time when Athenian citizenship, (as this was defined in the time of Pericles) was granted only to those having both their parents Athenians.
Η δεξίωση (χαιρετισμός με το δεξί χέρι) αποτελεί το επικρατέστερο εικονογραφικό θέμα των αττικών επιτάφιων ανάγλυφων από το 430 π.Χ. κι έπειτα, όταν ξαναρχίζει η παραγωγή τους μετά την απαγόρευση ανέγερσης πολυτελών επιτάφιων μνημείων που επέβαλε ο Κλεισθένης το 508/7 π.Χ. Θεωρείται ότι συμβολίζει τον αποχαιρετισμό του νεκρού από τους συγγενείς ή, ίσως, το σμίξιμο στον άλλο κόσμο όσων είχε χωρίσει ο θάνατος. Το γεγονός ότι οι καθιστές μορφές είναι συνήθως γερασμένες και οι όρθιες νεαρότερες καθιστά πιθανότερη την πρώτη εκδοχή. Κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν, μάλιστα, πως η επιλογή του συγκεκριμένου θέματος είχε ως στόχο την επιβεβαίωση των οικογενειακών δεσμών μεταξύ των εικονιζόμενων και συνδέουν τη συχνότητα με την οποία εμφανίζονται σκηνές δεξιώσεως στην Αττική με τη σημασία της καταγωγής για τη διατήρηση του δικαιώματος του Αθηναίου πολίτη, όπως αυτή καθορίστηκε την εποχή του Περικλή (πολίτης εθεωρείτο μόνον όποιος είχε και τους δύο γονείς Αθηναίους).
ACTIVITIES
Discover More
